Hello Earth

Jako że w marcu spodziewamy się kolejnego członka rodziny, od dłuższego czasu zabawiamy się, wymyślając imiona dla tego obiecującego młodego cżłowieka (obiecującego, bo będzie moim siostrzeńcem. Trudno o lepszy życiowy start 8-) ).
Fakt, przyszli rodzice już wymyślili imię numer jeden, a będzie nim: Dean.
Teraz trwa zażarta debata nad drugim, co najczęściej wygląda tak, że układamy zestawy zupełnie fantastycznych imion 9wszystkie prawdziwe!), które by dziecko uszcześliwiły na lata.
Postanowiłam je tu teraz wrzucić, by nie zaginęły, i by Młodsza miała w ich postaci dobre narzędzie wychowawcze: jak młody będzie się stawiał, zapoda mu tylko poniższą listę i zagra na sumieniu. Co, mogliśmy Cię tak nazwać? Mogliśmy. Nazwaliśmy? Nie! Okaż wdzięczność, szczeniaku i marsz do lekcji, Abakuku :D
No więc zestawy imion, jakimi można grozić potomstwu, dopóki niepełnoletnie (że się przechrzści, czy co tam) to:

- Dadźbóg Eudoksjusz Agenor Niemir (co bystrzejsi pewnie zauważyli, że z inicjałów wyjdzie Dean :D)
- Mściwój Lesław Kwapincjusz
- Balbin Arseniusz Kalasanty
- Anioł Gracjan
- Flawiusz Amalgund
- Michael

Ja zaś dopiero co obejrzałam ciekawy dokument zatytułowany "Jig", o mistrzostwach świata w tańcu irlandzkim.
To było fascynujące: stopy odskakujące od powierzchni ziemi, ledwie ją musnąwszy, jakoby rażone prądem, zwiewność, furkoczące peruki i - upiorna folkowa muzyczka, a twarze nasączone męką przekraczającą ludzkie pojęcie.
Radość tańca, panie dzieju. to musi być ta radość tańca.
Nic dziwnego, że zawsze bardziej mnie kręciły tańce dzikusów... ;D
Szczególnie makabrycznie to wyglądało w przypadku dziewczynek, umalowanych jak lalki, i wykrzywiających twarze w straszliwym wysiłku wyduszenia na nich olśniewającego scenicznego uśmiechu.
Z trzech osób, którym kibicowałam, wygrały dwie; jedną nagrodę capnęła antypatyczna, nafaszerowana kasą mała Amerykanka, któa ewidentnie była gotowa wydrapać oczy swojej głównej rywalce, gdy tylko ta zaczeła ją punktami doganiać. Nie wiem, jak to będzie: jeśli dziecię wzbudziło podobne odczucia w innych widzach, jak u mnie, to jej następny taniec musi sie skończyć złamaną nogą -_- Karma is a bitch, honey.

A co mnie tak na irlandzkości wzięło, to nie wiem; słucham sobie Kate Bush "Hounds of love". Kaśka z buszu to dobre ASPowe czasy, tracenie poczucia czasu w pracowni; zawiśnięcie na sztaludze i malowanie, malowanie, malowanie...
To zaś jeden z moich ulubionych: