Saga lodu i ognia, czyli: faceci są naprawdę prostym urządzeniem

Czytam ci ja sobie trzeci już tom "Sagi lodu i ognia" Martina i nie mogę powstrzymać się przed następującą refleksją: widać, że to pisze facet.
Och, oczywiście, zdarzają się wybitni faceci-pisarze, którzy w sposób subtelny, a przy tym wnikliwy, przedstawią ludzką głębię, emocje, lęki i nadzieje. Zrobią przekonujący rysunek psychologiczny postaci, dadzą im różnorodność uczuć, wzniosłe myśli, mętlik w głowie- wszystko to, co ludzie potrafią w sobie mieć. Jak np.sposób, w jaki Sapkowski przedstawił kobiety w sadze o wiedźminie, jest jednym z dotychczas nie pobitych w literaturze fantastycznej, moim skromnym zdaniem. Stworzył je tak starannie i elegancko, że aż dziw podejrzewać o to tego właśnie człowieka.
Cóż, pan Martin nie ma tego daru, i chodzi nie tylko o opisanie kobiet. U Martina wszystko sprowadza się do jednej prostej funkcji życiowej.
I porównajmy ten typ politycznej fantastyki z pisanymi przez kobiety sagami.
W "Sadze o skrytobójcy" R.Hobb jest dużo namiętności, zdrady, miłości i goryczy, postacie kipią emocjami.
U Martina chędożą dziewki.
W "Trylodze Zimnego Ognia" Friedmann jest świetnie przedstawiona skomplikowana relacja między dwoma mężczyznami, od nienawiści i wrogości, przez tolerancję, niechętną akceptację po przyjaźń (braterską miłość?), kończącą się krwawo.
U Martina chędożą dziewki.
W "Trylogii wewnętrznego kręgu" Białołęckiej jest przedstawiona droga bohatera, jego rozwój, od zabiedzonego dziecka w przykurzonej wiosce, do potężnego maga, nawiązującego przyjaźnie, tworzącego sobie wrogów, walczącego lecz i słabego-ludzkiego.
U Martina chędożą dziewki.
Moglabym jeszcze wymieniać, ale nie ma sensu- schemat byby ten sam. I choć saga Martina jest napisana zręcznie, ta płytkość zaczyna mnie nużyć. Tak, tak, jasne, wiem, to prymitywny, barbarzyński świat, miecz, wino i dziewki, pewnie- w mistrzowskim cyklu Cherryh "Morgaine" są dzikie plemiona, śniegi, miecze i ludzie w futrach. A mimo to poziom jest o niebo wyższy, książka wypełniona jest w znacznej mierze historią i wciągającą fabułą, a nie opisami gwałtów i burdeli. Jakaś kompensacja, panie Martin?... Ale to takie niskie; i niestety, poza wymienionym wcześniej Sapkiem, dość typowe dla literatury fantastycznej, pisanej przez mężczyzn. Miłą odmianą jest Jabłoński, bo tam przynajmniej miętoszą chłopców, nie dziewki.
Mimo to... dyzgust.
A właśnie, saga podzielona jest na rozdziały, poświęcone poszczególnym bohaterom; ja najbardziej lubię czytać o Jonie Snow i Aryi, w następnej kolejności o Tyrionie i Daenerys. Reszta wieje nieczko nudą...