Sense of invisibility

Osiągam częściową niewidzialność.
Wpływającą szczególnie mocno na pewne osoby, i tak się zastanawiam: z czego wynika fakt, że właśnie dla tych osób jestem- a jakby mnie nie było.
W przypadku rodzonego brata jest to dosyć zrozumiałe; z rodziną nigdy nic nie wiadomo, a nigdy nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia, że brat uważa mnie za głównego czubka w rodzinie i na wszelki wypadek woli czasem udawać, że mnie nie widzi, nie słyszy, nie rejestruje, żebym broń bóg nie wyskoczyła z czymś wyjątkowym i właściwym sobie, co - z niepojętego dla mnie powodu- bracki uważa za oznakę szaleństwa.
Mam jednak znajomą, która od jakiegoś czasu reaguje na mój widok bardzo dziwnie. Ilekroć się wyłaniam z mroków Athuanu, na jej twarzy się pojawia wyraz konsternacji i- tak- przerażenia, a nawet w bardzo Bad Hair Day nie budzę aż takiej grozy w nikim innym.
Zastanawiające.
Człowiek zaczyna mieć wątpliwości, czy aby czegoś nie przeoczył, czy nie brakuje mu nieco więcej, niż 4 godzin z życia (najpaskudniejsza impreza w mojej karierze i cieszę się, że nie pamiętam połowy -_-)i czy nie obudził się któregoś ranka w tajemniczo zroszonych jeszcze ciepłą krwią butach i pogrzebaczem pod poduszką.
-----
Choć bracki naprawdę przegina.
Popularni znajomymi poularnymi znajomymi, ale jak mnie smarkacz będzie ingorował, zrobię mu taką porutę, jakiej jeszcze świat nie widział.