Stary/nowy kawałek podłogi

Zmiany, zmiany...
Od powrotu do trójmiasta byłam już na dwóch imprezach i dziwną rzecz odnotowuję- nie mam ochoty na więcej.
Teraz miałabym co najwyżej ochotę na spokojne, kameralne spotkania w domu- moim, czy cudzym- przy niewielkiej ilości alkoholu, i to delikatnego. Jakiegoś winka może. Za to dużo herbatki, o, herbatki poproszę w ilościach hurtowych.
Starość- lub jeszcze co innego. Wczoraj, jadąc do Sopotu, odczułam niemal Reisefieber. Każdy błysk światła, każdy hurgot wjeżdżającego na peron pociągu, dźgał w mój ośrodek nerwowy z porażającą, bolesną siłą. Światła, ruch- drażniły mnie i niepokoiły jak osobę cierpiącą na nerwicę natręctw lub autyzm.
Za dużo, za głośno, za szybko. Ja wróciłam z dziczy, gdzie po piątej po południu wieś stopniowo zamierała, znikała w ciemności i ciszy, przestawała istnieć aż do brzasku.
Dotarłam do domu kuzyna znękana, poddenerwowana i dopiero piwo nieco stępiło atak napierających zewsząd bodźców.
A ja nie mam na razie ochoty na piwo :/
Mój pokój za to po przemeblowaniu jest istną oazą; stał się wreszcie tym, czym miał być od samego początku. Przestawienie kilku mebli sprawiło cuda; przestrzeń wskoczyła na swoje miejsca, sprzęty przeciągnęły się i rozprostowały- oczywiście, w sensie li tylko metaforycznym, tak łóżko, jak i biurko nadal są niczym z rysunku Dahlberga. Onirycznie rozchwierutane, powykrzywiane i stanowiące zagadkę odnośnie tego, w jaki sposób mogą ustać na nogach o zróżnicowanej długości.
Niespecjalnie mam ochotę z tego pokoju wychodzić, a już szczególnie do cuchnących piwskiem, brudnych pubów, z tymi hałaśliwymi ludźmi w środku.
Nie obawiajcie się, nie jest to pragnienie izolacji w rodzaju hikikomori. Ale zdecydowanie jakaś zmiana stylu życia się właśnie dokonuje.
Na razie porządkuję tą nową przestrzeń życiowa. Wyrzucam stare ubrania, o których nawet nie pamiętałam przez ostatnie półtora roku; stare listy, tony nikomu do niczego nie potrzebnych papierzysk i szkiców, "iteresujących dupereli", kurzących się w pudełkach, i tym podobnych. To proces, który zajmie dni, ale mam nadzieję, że gdy się dokona, będę w miarę dobrze znać grunt, na którym stoję.