Pranie zwojów

Jeżeli kiedykolwiek zapomniałam, dlaczego nie jestem "psiarą", to teraz pamiętam.
Nigdy nie zdecyduję się na psa.
To tak w formie refleksji, wywołanej czwartym już dniem zajmowania się Stefanem; rozpieszczonym do granic możliwości, wielkim, nieowałaszonym bydlęciem, które doskonale wie, że życie tego konkretnego domu kręci się wokół niego.
Miły piesek, ale mieszkanie z nim to udręka.

Z Albionu, poza książkami i paskami (ale jakie piękne kupiłam!...czerwony zamszowy, nitowany, i drugi z kolorowych koralików *_*), przywiozłam też wielgachną płachtę "Daily Telegraph".
Lektura azet jest bardzo pouczająca, nie tyle przez ich zawartość, ile dzięki temu, że poznając rodzaj i formę wiadomości, jakie są serwowane obywatelom danego kraju, poznaje się rzeczony kraj i mentalność jego ludzi.
Nie wiem, jakiego sortu jest "Daily Telegraph"- choć wnioskując po tym, że rozdają go jako dodatek do zakupów w księgarniach na lotnisku, to chyba nie najlepszego- ale pobieżne przejrzenie pierwszej połowy dało mi nieco do myślenia.
Pierwsze trzy strony jeszcze się, jako tako, bronią (choć na pierwszej, pod wypisanym wielką czcionką nagłówkiem, dotyczącym cięć budżetowych, jest niezwiązane z tym wielkie zdjęcie Pippy- biegaczki na nartach), choć widniejący na trzeciej łzawy artykuł o rodzinie, która zginęła podczas tornado, jakie spustoszyło południową Indianę, pasował stylem do całości jak kwiatek do kożucha. Widocznie przekleili żywcem z amerykańskiej prasy. Jednak już na czwartej stronie- obszerny zbiór plotek, tak o Miss Bahama, jak i o księciu Harrym, plus trochę fotek od paparazzi. Dwie strony dalej- już tylko pogaduchy o modzie i gotowaniu.
Fakt, gazeta nabita po brzegi, znacznie większa i grubsza, niż nasze, niemniej informacje, tam się znajdujące, to najdziwniejsza mieszanina ważnych i nieważnych, mogąca niewątpliwie wywołać zamęt: co się liczy? Co nie?
Istotne informacje pomieszane ze śmieciami powodują, że wzrok skacze od nagłówka do nagłówka, wyławiająca juz tylko co soczystsze kawałki, i tak oto wytwarza się bezwładne umysłowo społeczeństwo, złożone z ludzi biernie i bezrefleksyjnie wpuszczajaych informacje do umysłu i zrzucających je na wielką, nigdy nie poruszaną stertę "takie tam". Z czego na samym wierzchu leży niemożliwe do wymazania zdjęcie księcia Harry'ego, potykającego się o kijek do golfa.
Wiadomość dekady.
Nie, żebym była paranoiczką, wymachującą maską Vendetty przed każdym rządowym budynkiem, ale osobiście nie wątpię, że takie społeczeństwo jest całkiem dobrym materiałem do bycia rządzonym, czy raczej: zarządzanym. Z przykrością jednak muszę stwierdzić, że nie jest to ani oryginalna, ani nowa koncepcja, tak, niestety: jestem pewna, że inni- szczególnie ci w budynkach rządowych- też już na to wpadli.
Stała czujność zatem; stała czujność...