Blarh

Dziś praktycznie przyleciałam do wsi.
Jak Mary fuckin' Poppins.
Boreasz bierze odwet za Marzannę, na zasadzie: "You kill one of us- you'll face all of ME".
I na bogów- czynimy to.
Brnę w stronę weekendu, kątem świadomosci rejestrując różne dziwne manie się rzeczy.
W stawie przed domem pojawiła się ponoć wydra. Zirytowało to strasznie okolicznych mieszkańców, jako że to jedno zwierzątko trzebiło pono nieprzeliczone ławice ryb wszelakich, w związku z czym---spuścili wodę ze stawu.
Do dna. My nie mamy rybek- nie ma rybek nikt.
To się nazywa z dubeltówki do komara...
Za to firma uczy mnie innych rzeczy. Modnych rzeczy, które można by dopisać do listy z tego typu pozycjami, jak:
- jeśli wychodzisz na ulicę, zawsze miej przy sobie wielką torbę sztuk jeden oraz równie wielką papierową torbę z nazwą dobej marki, sztuk dowolnie wiele; mogą być puste, ale je miej.
ORAZ:
- najważniejsze: kup sobie kubek kawy w jakimś modnym, drogim miejscu i broń cię Cthul ją zaraz pić! Musisz z nią najpierw przespacerować pół dnia, wyglądając na możliwie zaabsorbowanego, ważnego człowieka.
W wykrocie, oczywiście, tego typu posunięcia są niemożliwe, bo po pierwsze: tu nie ma gdzie "wyskoczyć na lunch", chyba że ktoś by chciał koniecznie przysiąść na miedzy.
Dwa- mamy tylko tandetne automaty, z kawą w ohydnych kubeczkach z karbowanego plastiku.
Zero klasy.
Ale można robić trzecią potrzebną rzecz: przynieść sobie na rzeczony lunch maciupkie pudełeczko beztłuszczowego jogurtu z mikroelementami, albo połówkę niedużego avokado; zjeść to, po czym wygłosić donośnie, jak to się człowiek objadł niemożebnie, i ruszyć się nie może.
(pewnie głównie przez te mikroelementy).
Ja miałam dziś ubaw, bo po raz pierwszy zamówiłam sobie obiad u nowej firmy catteringowej, mniejszą porcję- udko kury, łyżka ziemniaków (dosłownie! łyżka) i trzy łyżki buraczków, i wysłuchawszy od współbiesiadników obowiązkowów okrzyków przesytu, wywołanych m.in.garścią pistacji, stwierdziłam, że ja przeciwnie, dopiero rozbudziłam apetyt i właśnie bym coś zjadła.
Oczywiście zaraz po tym nastąpiły próby uświadomienia mi, jaką wtopę popełniłam, przyznając się, że w ogóle jem, ale mi się tylko chciało śmiać.
Biedny, prymitywny, wsiowy światek.

Na koniec- kolejna perełka z pracy.
Operatorzy ze spawalni zadają proste pytanie (zmieniam jego treść, któe nie jest tak istotna, jak jego prostota, a ta pozostaje bez zmian. Prostota jest o tyle ważna, że na karb zmęczenia można złożyć wiele, jednak tu ręczę głową za swoje o-jakże-skomplikowane-NOT-przekłady):
-"Gdzie dostajemy dokumentację produkcyjną?"
Japończyk:
- "Więc operator A spawa część B i kłądzie na półce X, do odbioru przez operatora Y."
Tłumaczę.
Operatorzy, zdezorientowani:
-" Ok, no ale gdzie dostajemy dokumentację?"
Tłumaczę- identyczne pytanie, jak poprzednio, z podkreśleniem słowa "dokumentacja".
Japończyk:
- "No więc właśnie, element B, po zespawaniu go przez operatora A, trafia do operatora Y poprzez półkę X"
Operatorzy, już z nutką histerii w tle:
-"Tak. Ale gdzie ta dokumentacja?!"
Tłumaczę identycznie, jak dwa poprzednie pytania.
Japończyk:
"Operator A spawa część B i kładzie na półce X, do odbioru przez operatora Y!...A dokumentacja leży tam (machnięcie ręką w stronę drugiego końca linii)"
Po czym Japs do mnie, z wyrzutem:
"M.-san, ty MUSISZ to rozumieć!"

Skończyły mi się przekleństwa.
Teraz- jest mi po prostu już wszystko jedno. Jutro jadę do Wro, i hun z resztą.