Ojejki

Znowu niechcący spowodowałam awarię w domu gospodarzy.
Wstawiłam pranie i po jakimś czasie strzeliły dwie żarówki.
Ojej.
Cóż, pechulec: wystarczy, że na zrobienie prania muszę czekać 10 dni, aż ktokolwiek się pojawi w domu o takiej porze (albo syn gospodarzy wychynie z pokoju, zdradzając tym samym swoją, tak poza tym skrzętne maskowaną obecność), żeby przełączyć wodę (długotrwała operacja, nie mam pojęcia, co w jej trakcie robią). Nie widzę przy tym powodu, by znać się na tajnych łączach całego domu; to nie moja wina, że jest tak fatalnie skonfigurowany. Włącz czajnik- wywali korki. Włącz pralkę bez przełączenia wody- zaleje łazienkę; włącz po przełączeniu wody, ale coś-tam-znowu-innego- spali żarówki.
W dodatku 10 minut temu usłyszałam, jak Synalek gospodarzy oprowadza kogoś po piętrze, ze słowami: "O, tu masz łazienkę (pstryknięcie światła w MOJEJ łazience, z MOIMI rzeczami), tu masz jeden pokój, tu masz kuchenkę (MOJĄ kuchenkę)...". Wychynęłam na korytarz, sądząc, że dostanę jakieś informacje- nawet karczmarz uprzedzał przynajmniej dzień naprzód, że się wprowadzi ktoś jeszcze.
Najpierw zobaczyłam "gościa"- masakryczny wiejski drech, morda tak zakazana, że bardziej nie można, łysy, oślizgły, i który zanim odpowiedział na moje "dobry wieczór", najpierw mnie zmierzył powoli spojrzeniem z góry na dół.
Następnie napotkałam spłoszony wzrok Synalka, który- zamiast udzielić choć podstawowych informacji- rzucił swoje standardwoe, mega wkurzające hasło: "Co się obijasz?"
.....
Kurwa mać.
Nienawidzę wiochy.
Nienawidzę wsiunów.
Chcę stąd wyjechać!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
I życzę im wszystkim biedy, pożarów, powodzi i głodu.
Żeby zdechli w męczarniach, w smrodzie i zgniliźnie- chyba, że drech się nie wprowadzi.

Poza tym myslałby kto, że mam przyjemną, cieplutką, wygodną pracę, za biurkiem, siedzącą...
Tia. Ja dziś z autentyczną zazdrością patrzyłam na robotników, uwijających się przy jakiejś koparce na parkingu. Coś tam ładowali, targali brzęczący złom, kładli na ziemi, podnosili, słowem: kręcili się jak mrówki wokół lizaka- ale na powietrzu.
Na słońcu.
Ja, w zatęchłym, przegrzanym biurze, mogę sparafrazować Tia Dalmę z "Piratów...":
"It is a torture. Trapped in this uniform; cut out from the sky."
Duszę się w tym miejscu. Fizycznie, duchowo, emocjonalnie. Umieram.

Dziś podczas któregos z kolei meetingu, na którym tłumaczyłam, do grupy przyłączyła sie kadrowa, która na mnie naskarżyła poprzednio (dwie notki wcześniej). W ferworze praktycznie symultanicznego tłumaczenia sięgałam po najbliższe, najszybcej mi przychodzące do głowy słowa, i tak to użyłam słowa "traktament".
Nie zrozumiała.
Próbowała przy tym dać do zrozumienia, że to ja gadam bzdury- niestety: zrozumiał mnie bez pudła główny asystent menedżera.
Ojej 2.