Battlestar Galactica OST

Życie sobie pełznie, ja zaczęłam pracę nad kolejnym kawałkiem, dostałam namiar na studio nagrań, ale nadal nie mam zespołu, Fasola za miesiąc jedzie do Grecji, ogólnie rzecz biorąc- koniec świata czy nie, toczy się on naprzód, a rozprzężenie jakieś trwa.
Czyli wszystko po staremu.
Teraz zasłuchuję się w ścieżce dźwiękowej z Battlestara, i tak samo, jak całkiem niedawno stwierdziłam o kompozytorze muzyki do serialu "Gra o tron"- zazdroszczę temu twórcy, konkretnie: jednemu z twórców, panu Bear McReary'emu.
Wypuścić z głowy muzykę tak finezyjną, misterną, a przy tym uwodzącą swoją prostotą niekiedy, to musi być wspaniałe uczucie...
Przy tym muzykę niemonotonną- co ma na przykład miejsce w przypadku kompozycji Einaudiego.
A'propos: stare kompozycje Einaudiego wykorzystano jako ścieżkę dźwiękową do filmu "Nietykalni", który polecam, bo zaiste godny jest i pogodny. Ale w jednej scenie- kiedy Driss zapuszcza silnik Jaguara- Fasolka zauważyła, że w kinie po raz pierwszy zrozumiała ludzi, którzy się podniecają tym dźwiękiem. A raczej: tą złożoną, potężną falą dźwięków, wstrząsającą człowiekiem od czubka głowy po pięty.
Już miałam powiedzieć zdziwiona, że ja przecież zawsze to słyszę- ale się powstrzymałam.
Bo czy naprawdę?
Słyszę złożoną i wstrząsającą kośćcem masę dźwięków przy startujących potężnych silnikach, ale skąd mam wiedzieć, co słyszą inni?
Może tak naprawdę to, co ja słyszę, to tylko ułamek, albo przynajmniej inna skala tego, co słyszą inni ludzie, a co jest niedostępne mnie? To zawsze będzie wrażenie subiektywne.
Nigdy się tego nie sprawdzi, bo to jest jedna z tych rzeczy, które sprawiają, że nigdy nie poznasz do końca drugiego cżłowieka, nie zrozumiesz go. Nie ma sposobu, żeby wiedzieć dokładnie, jak kto co widzi/słyszy/czuje. Czy odczuwany przez niego ból jest w istocie tak wielki, czy tylko jest małą beksą,itd.
To działa w obie strony: można trwać w złudzie, że wszyscy podzielają mój sposób odbioru i oglądu rzeczy, podczas gdy w rzeczywistości osoba stojąca tuż obok ma już zupełnie inny pogląd na sprawę.
Co doprowadza mnie do pasji: mi może się wydawać, że wszyscy widzimy to samo, po czym nagle ktoś zawoła "O, a to co?" i zostanie obwołany odkrywcą i prorokiem.
Mi się może wydawać, że coś, co zrobiłam, jest naprawdę dobre, podczas gdy wszyscy inni widzą landshaft, lub słyszą pitulkowatą piosnkę, nie wartą ponownego wysłuchania.
Choć---moje utworki naprawdę mi się podobają. Jak ktoś mówi uprzejmie: "No, przyjemna", staje się dla mnie podejrzany, poza faktem, że jest dla mnie jasne, że absolutnie nie zrozumiał, a na pewno nie usłyszał tego, co słyszę ja, bo jakby usłyszał, to by polubił :D
...Może odrobina tego narcyzmu jest konieczna, żeby mieć odwagę zagrać ludziom własną kompozycję, nie wiem.
Tylko ta niepewność: "Czy to w istocie jest coś warte? Czy ja w ogóle jestem w stanie jeszcze to ocenić?"- może doprowadzić do obłędu.

Najpiękniejszy, moim zdaniem, utwór McCreary'ego to kawałek poświęcony jednej z moich ulubionych postaci- "Gaeta's lament" w wersji instrumentalnej.
Co nie zmienia faktu, że słuchanie jego muzyki mnie przygnębia.
Jest piękna.
Jest już napisana.
Wykracza poza moje zdolności.
Cóż, nie jestem Dickinsonowksim pająkiem, który zapomniał o swoich granicach, ewidentnie.