Szara Przystań i cham.

Dużo macie w swoim otoczeniu nieprzyjemnych ludzi?
Ja, być może z racji nie bycia zatrudnioną w żadnej firmie- będącej, jak wiadomo, podstawową komórką, dostarczającą szczęście i pogodę ducha ludziom dobrej woli- nie miałam ostatnio zbyt wiele styczności z takowymi.
Poza peerelowskimi pańciami ze sklepów, wymienionych w poprzedniej notce.
A w zeszłym tygodniu poznałam wybitnie nieprzyjemnego człowieka.
Fakt, że o tym aż piszę, dowodzi, jak wielkie było jego grubiaństwo. Siedziałam w oszołomieniu i prawie nie reagowałam, bo do końca spotkania niemal nie dowierzałam, że to nie jest (fajka) żart, że ktoś naprawdę jest w stanie w sobie pomieścić tyle prostactwa i się nie przewrócić. W skrócie to typ człowieka, który obcesowośc bierze za szczere stawianie sprawy, a grubiaństwo- za bycie rzeczowym.
Dopiero pytanie (w zamierzeniu chyba "ironiczne") czy w stare wierzenia pogańskie się też bawię, wybudziło mnie z tego zdumienia i dobitnie odparłam, że ja JESTEM poganką.
Chyba mnie ruszyło szydercze nazwanie tego "zabawą"...
Wtedy panek się uspokoił i wytonował nieco; nie wiem, być może coś w mojej postawie skłoniło go do tego. Przez pół spotkania bowiem siedziałam odchylona do tyłu, z mieszaniną zdumienia i obrzydzenia na twarzy. Prostując kwestię pogańską, wychyliłam się cała do przodu, i prawdę mówiąc chciałam mu dać po gębie- zabawa, doprawdy!..- co mogło być po mnie widać.
Nigdy nie umiałam przybierać pokerowej miny, co zrobić ^^

Przez dwa dni się zżymałam na chama i co i rusz stwierdzałam, że zrywam to parogodzinne ledwie znajo.
Ale potem zmieniłam zdanie- tacy ludzie to nieoceniony trening!
Raz- na kontroę własnego gniewu.
Dwa- na radzenie sobie z tego typu figurami.
Trzy- to nadal mnie fascynuje. Jak można wyrzucać z siebie niemal wyłącznie inwektywy, mające dowieść, że świat=idioci, mój drogi ja=nadzwyczajny.
Sa dwie możliwości: albo facet ma potworne kompleksy i niskie poczucie własnej wartości, które pokrywa butą, albo jest totalnym dupkiem.
W razie tej drugiej ewentualności nie omieszkam mu tego udowowodnić raz czy dwa. ^^ Czy czterdzieści. W celach terapeutycznych, oczywiście.
Dziwy, powiadam Wam. Dziwy.

Ja zaś się pochwalę nowym swoim dziełem- nie żeby miało to wywołać jakiekolwiek reakcje, pff: mam nową piosenkę.
Proces tworzenia był niezły: od kilku dni bawiłam się nową kompozycją, zmieniałam nieco, i w końcu ustaliłam wersję ostateczną.
Dopiero POTEM przysiadłam do poszukiwań tekstu, otwieram wiersze Tolkiena- i trzeci wiersz, jaki przeczytałam pasował jak ulał.
Metrum, ilość tekstu, po prostu wszystko pasowało idealnie do muzyki.
To znak, powiadam *_*

Bilbo's Last Song (At the Grey Havens)

Day is ended, dim my eyes,
But journey long before me lies.
Farewell, friends! I hear the call.
The ship's beside the stony wall.
Foam is white and waves are grey;
beyond the sunset leads my way.
Foam is salt, the wind is free;
I hear the rising of the sea.

Farewell, friends! The sails are set,
the wind is east, the moorings fret.
Shadows long before me lie,
beneath the ever-bending sky,
but islands lie behind the Sun
that i shall raise ere all is done;
lands there are to west of West,
where night is quiet and sleep is rest.

Guided by the Lonely Star,
beyond the utmost harbour-bar,
I'll find the heavens fair and free,
and beaches of the Starlit Sea.
Ship my ship! I seek the West,
and fields and mountains ever blest.
Farewell to Middle-earth at last.
I see the star above my mast!

(John Ronald Reuel Tolkien)