London calling

Grzech byl Jezusem.
Maryją była Fasolka, a piątka przemarźniętych osób- gniewnym tłumem. Przemaszerowali, raźno pokrzykując, przez szerokość Sopotu, a jak mi potem wyznała FAsolka, przez cały ten czas nie mogła myśleć o niczym innym, tylko jak bardzo ma ochotę na piwko :P
Mogłabym, oczywiście, napisać, że Jezusem był Grzechu/Grzegorz/Grzesiek, ale to pozbawiłoby mnie jakże smacznego zdania otwierającego.
Mam teraz szlajfkę rabina, na wypadek, gdyby zaistniała impreza kostiumowa, dotycząca żywotu Briana i Frontu Wyzwolenia Judei.

Wróciłam do dawnych nawyków czytelniczych.
Książki leżą sztaplami wszędzie, piętrzą się na każdej powierzchni płaskiej: na pianinie, na parapecie, biurku, podłodze... Pochłaniam je z łapczywością, która nawet mnie zdumiewa; Bachelor do śniadania, Clarke do autobusu, Barker wieczorem, itd.
I odkryłam, że mam ostatnimi czasy dziwną właściwość przyciągania pewnego określonego rodzaju książek.
Londyn.
Był taki moment w tym roku, kiedy razem z grupką znajomych zaczęliśmy planować wypad do Londynu- ale rozeznanie się w cenach, rosnących z każym dniem, im bliżej Euro, kazało nam odwiesić ten plan na jakiś nieokreślony czas.
Niemniej geni loci zostały szturchnięte. Idea poszła w eter.
I oto 80% książek, po jakie sięgam, są o Lądku.
Ktoś znajomy- akurat też tam był wybył. W filmach, jakie oglądam- gdzieś się ono miasto tam przewinie, choćby w tle- żeby nie było, nie dobieram tytułów pod tym kątem.
"Nocny burmistrz" Kate Griffin. "American boy" Andrew Taylora. Ba, nawet książka, wyciągnięta na chybił trafił z bagażnika A.- swoją drogą, czy to nie Gaimanowsko-Nigdziebądź-londyńskie? Obwoźna biblioteka, dostępna tylko wtajemniczonym?
No, poza książką, której akcja zadziewa się w Londynie, oraz jakimś smacznym romansem historycznym, wyłowiłam z bagażnika cudów ----"Kod Leonarda da Vinci"- co L. ogromnie zdziwiło, ale, jak to znajoma trafnie ujęła, jest to książka, którą przyjemnie i lekko się kartkuje. Tu poczytasz kawałek, tam kawałek, jakaś sensacyja, tu pogoń, tu wielki suspens- miło i bez wysiłku.
Tym samym weszłam w posiadanie już dwóch książek Dana Browna; za żadną nie dałam talarów, same do mnie trafiły, oddane.
I tak się zastanowiłam: czy ja chciałabym zostać autorem książek, które się oddaje? Przekazuje dalej w świat bez żalu?
Hipokryzja- oczywiście, że tak.
Chciałabym być autorem książek, a nie czarujmy się: fakt, że powieści Browna płynnie zmieniają właścicieli, wynika midzy innymi stąd, że ogromna masa ludzi je przeczytała lub posiada na własność.
ZNA je.
Zaś ciemna strona powieści sensacyjno-przygodowej polega na tym, że ich żywotność na półce jest bardzo krótka. Kiedy na końcu, w wielkim pokazie pirotechnicznym, zostaje zdemaskowany cały spisek, nie bardzo jest do czego wracać- chyba, że ma się ochotę uraczyć kawałkiem akcji, gonitwą, sensacyją... Niemniej wszystko jest wyjaśnione, książka może iść dalej.

---to pewnie bardzo niepopularne teraz, powiedzieć, że się trzyma na połce książki Browna, ba- że się je co jakiś czas poczytuje. Ale to prawda jest, i nawet jeśli ktoś czułby w tej chwili potrzebę wyzłośliwienia się na taki upadek mojego intelektu- nie rusza mnie to za grosz.
Dopiero niedawno bowiem dotarło do mnie z całą jasnością, że ja już od jakiegoś czasu podświadomie unikam ludzi cynicznych. Po prostu nie spotykam się z nimi; nie szukam kontaktu---nie, to za mało powiedziane.
Wzięłam ich na wstrzymanie.
Cynizm jest nową wiarą naszego wieku.
Być cynicznym to dla wielu ewidentnie równoznacznik bycia inteligentnym. Cyniczny- czyli bystry obserwator rzeczywistości. Nie tylko obserwator- kontestator, krytycznie nastawiony, dodajmy.
Jest to założenie błędne, naturalnie; cynicy są najbardziej nieszczęsnymi ludźmi pod słońcem, i mogłabym im nawet współczuć, gdyby mnie tak nie męczyli.
Zupełnie natomiast mnie nie interesuje przekonywanie kogoś, że zachowuje się jak karły z "Ostatniej bitwy" Levisa. Biedne, nieufne, wystraszone karły, widzące ciemną ścianę tam, gdzie tak naprawdę rozciąga się słoneczny widok.
Ale to nie moja bitwa.