O disco polo słów kilka

W niedzielę wybrałam się na końcówkę Streetwaves.
Strata ogromna, że tylko na tyle- to jedna z moich ulubionych imprez trójmiejskich, a w tym roku wybitnie pogoda nie dopisała, natomiast ludziom -zapewne z powodu wymienionego braku słońca- brakowało zapału, by się ruszać z domu.
Ale pokonałam niechciejstwo, pojechaliśmy, na miejscu najpierw weszliśmy na występ zespołu, który a) nie miał odsłuchu wokali; b) wokale nie miały słuchu. Fałsz był niemożebny, więc towarzystwo ruszyło, "do sklepu", jak powiedzieli.
Sklepem okazała się wstrząsająca Reastauracja Pakowa, gdzie na cały rozwibrowany regulator odbywała się impreza disco polo.
Przez minutę cierpiałam męki straszliwe, ale zagryzłam zęby, postanowiwszy przetrwać, aż towarzycho się zaopatrzy i wrócimy na koncert. Jakież było moje zdumienie i przerażenie, gdy zobaczyłam kompaniję ze szklanicami w dłoniach, lokującą się w ogródku "Parkowej"- ogródku, koło którego, na dziedzińczyku, odbywała się rzeczona impreza.
Odmówiłam wejścia tam.
Naraziłam się tym samym na docinki, że się focham, że oni też disco polo nie lubią, ale jest generalnie śmiesznie, i niech se staruszkowie mają...
Wszystkie te rzeczy, które ja mówię, kiedy inni napadają na blachary i wysolarkowane Barbie za to, że są tym, kim w istocie, z natury swej, są: solarkowymi Barbie. Mówię, ba: nawet cieszę się, kiedy widzę je, przemierzające ulice w swoich blacharskich, jarzących się od poliestru ubrankach. Bo jest przynajmniej ciekawie; pstrokato; odważnie.
Ale najważniejsze: inaczej.
Ja już wolę, jak po ulicach zasuwają mini kopie Peggy Bundy, niż kolejna nijakość w dżinsach i trykocie.
Niepopularny pogląd, tak samo, jak przyznanie się, że się czeka na Euro z gwizdkiem paszczy i w pełnym rynsztunku kibica :D (ja mam szalik :] i farbki do twarzy *_*)
Uuups }:P

Disco polo jest jedną z niewielu rzeczy, dla których nie znajduję miejsca na świecie.
Chciałabym, żeby zniknęło z wszechświata, zaprzestało istnienia, odczyniło sie. Nie usprawiedliwiam, nie przyzwalam, nie znoszę.
Kiedy słyszę protekcjonalne: "Przesadzasz. Ja też tego nie słucham, ale co mi tam, jedno piwko można przecierpieć", to mi ręce o(d)padają.
Przede wszystkim- wkraczamy w dziedzinę gustów, delikatną i śliską.
Jak można twierdzić, z całą swadą i przekonaniem, że ktoś "da radę to przecierpieć, skoro ja daję radę"?? Cóż za arogancja :P
Mi nie "co tam".
Mnie te dźwięki w jakiś sposób ranią; wywołują reakcję fizjologiczną- w przeciągu kilkunastu sekund jestem na granicy ataku szału i mam ochotę rozdzierać coś na sztuki, niszczyć, bić i wykrwawiać. Z każdym uderzeniem disco-bitu jestem coraz bardziej wściekła.
I jednocześnie ogromnie nieszczęśliwa.
Nie sądzę, żeby dicho-polo było mistrzowsko dopracowaną bronią, podprogowo uruchamiającą drzemiącą w człowieku bestię.
Taki włączniczek, żeby wywołać Edzia Hyde'a z kryjówki podświadomości.
To jest po prostu złe. Bezdennie, w skali kosmicznej, straszliwie- ZUE.
Onego wieczoru szybko rozpoznałam zbliżające się objawy, więc pośpiesznie opuściłam towarzystwo, poszukawszy ukojenia nad morzem (gdzie przeczekałam do rozpoczęcia następnego Streetwavesowego koncertu).
Ale brak jakiegokolwiek zrozumienia ze strony znajomych po raz kolejny uświadomił, jak totalnie inną jest moja percepcja od percepcji---chyba większości moich lokalnych znajomych.
Jeden Prezes zgodził się ze mną, co przyjęłam ze sporą ulgą.
Disco polo nie jest "śmiechowe". Nie jest "bekowe".
Jest Koszmarem z Przestworzy i jako takie- powinno zostać zniszczone.


Zaczęłam próbować nowy kawałek. No, kawałek to dużo powiedziane: mam motyw.
Ha- jak jest motyw, to połowa śledztwa już za nami :D