Wahadło Newtona

Przedziwny był to miesiąc.
Pracy nie było, nie było, nie było... Inaczej- nie szukałam, nie szukałam, nie szukałam :P
Grałam sobie. Na pianinku. I tak dalej.
Wreszcie wystawiłam głowę z mojego przytulnego kokonu bezpieczeństa na ten zły, kanciasty świat, a zły kanciasty świat na-ten-tychmiast zakrzyknął: "O, tu jesteś! No to skoro wreszcie jesteś, to tak: najpierw..."
O_o
Przyjść tu, zrobić tam, pojechać ówdzie, popracować--popracować XD
Na co mam ochotę zrobić:


Nie, no cieszę sie, naturalnie. Tylko brak równowagi w przyrodzie jest nieco przytłaczający. Czuję się, jakbym otworzyła drzwiczki kredensu i dostała w twarz masą wody pod ciśnieniem XD I jakieś rybki tam pływają, i w ogóle. Akwalungi, ośmiornica.
Po miesiącach unoszenia się w bezkolizyjnej rzeczywistości, jakbym żyła w "Teardrop" Massivów, rzeczywistości, w której dni nie przynoszą stresów związanych z pracą (tylko inne; to innego rodzaju stres; nie obciąża tak czachy), nagle zrobiło się ruchliwie, hałaśliwie, telefon dzwoni, maile przychodzą, pojawiły się terminy i zobowiązania.

Ruch to życie. Zmiana to życie. Tak, tak, it's alive, I'm alive, got it XD
Naturalnie teraz właśnie mam ogromne ciśnienie żeby rysować i grać. A ile pomysłów!...
To pewnie ninja squad mojego wroga, prokrastynacji, prowadzi swoją dywersję.
Must----fight-----the urge------ XD

Poza tym, ja naprawdę nie mogę wyjść z zadziwienia, że wyjście z kokonu spowodowało takie zmiany; jako muzyczkę oczekiwania na połączenie w telefonie mam ochotę ustawić sobie poniższą piosenkę Pink Floyd:


Ale bez tonu pretensji, tylko z ogromnym, przeogromnym zdumieniem.