Gorzko

Piszę tu częściej, niżby faktycznie potrzeba tego wymagała, ale nowe zabawki mają to do siebie, że trudno się z nimi rozstać, chce się je choćby potrzymać, bo są ---takie nowe.
Wczorajsze wyjście miało być uprzyjemnieniem wsystkich dni, spędzanych tutaj, w dziczy; miast tego było gorzkie, jak wywar z piołunu.
Dawno nic mi tak nie zwarzyło humoru, i obawiam się, żę w pewnych kwestiach zniszczenia są tak duże, że zostaną blizny.
Zacznijmy od tego, że wnikliwie i z uwagą został roztrząśnięty temat, kto ma ile lat, a na ile wygląda, co, jak wiadomo, wystarczy już samo w sobie, żeby popsuć mi humor na długo, z wiadomych względów.
Na to jednak nie mam żadnego wpływu, zawsze będę dostawać bonusowe conajmniej dwa lata, i muszę z tym jakoś żyć.
Cholera żesz jasna.
Ale następne "kwiatki" były już tylko przykrzejsze, niech wspomnę chociażby o fakcie, że jakkolwiek był to wypad nieoficjalny, wszyscy byli tam prywatnie, ja wciąż byłam traktowana "użytkowo", a rozmowa toczyła się w kręgu mnie nie obejmującym, mimo moich starań.
Ja tylko tłumaczyłam.
Trzy razy zaledwie zwrócono się do mnie- osobiście, i to trzecie pytanie było tym, które przepełniło czarę goryczy.

Może jednak, kiedy się już połatam i uratuję co nieco z poczucia własnej wartości, zdołam się wyrwać z obecnej koleiny, która- co mi wczorajszy wieczór bardzo dobitnie uświadomił, prowadzi do coraz większej przeciętności.
Będzie to wymagać niebagatelnego wysiłu, ponieważ ostatnimi czasy nie zadziewało się nic, co by mi pozwalało wierzyć, że się ponad przeciętność wyrwę. Trudno mi też będzie wytrzymać okres, który będę musiała poświęcić na rozgrzewkę i rozpęd, bo przez ten czas będę musiała być może znosić kolejne porcje piołunu, a nie wiem, ile moja wiara we własne siły jest jeszcze w stanie wytrzymać.
Obawiam się, że niezbyt dużo.

Edit: jest jeden blogujący człowiek, którego posty zawsze, w niewyjaśniony sposób, są sprzęgnięte z moimi odnośnie tego, jak w danym momencie filtrujemy rzeczywistość, odbieramy świat.
Z reguły jego notki powstają, zanim ja napiszę swoje, ale ja natykam się na nie już po opublikowaniu posta.
Ilekroć miałkość życia, banalność świata mnie przytłacza tak, że mam ochotę coś z wyciem rozszarpać, odnajduję na jego blogu dokładnie te same emocje, dokładnie tą samą bezsilną chęć rozpętania chaosu.
Może zatem wszystkie rozliczne natury wstrząśnienia to biomet; biomet, pretereque nihil; a może jednak wrodzona przypadłość Ludzi Morza.
Po prostu owiewa nas północny-północnowschodni i nie możemy opanować gorączki.
Nawet będąc w głębi interioru czuję, jak mną szarpie wiatr.
Po prostu. Coś. Musi. Się. Stać.
---albo oszaleję.