Pokolenie Y a sprawa Polska

No i szalejące w eterze geni loci, przerzucające między głowami ludzi pomysły jak wielkie piłki plażowe, zmusiły mnie do napisania notki, z którą się już jakis czas nosiłam od momentu wysłuchaniu kilku opinii w fabrycznej kantynie.
Myśli owe właśnie znalazły jedno z ujść w postaci artykułu w internetowej azecie:
http://wyborcza.pl/1,91535,9690489,Wiecej_Y_w_pracy.html
Ponownie do świadomości publicznej dobija sie niesławne pokolenie Y, do którego- wedle pewnego quizo-testu, którego wyniki zmaieściłam na poprzednim blogu- wbrew metrykom należę.
W artykule zmagają się dwa obrazy Igreków:
NEGATYWNY
- rozpieszczeni
- pewni siebie na granicy pyszałkowatości
- konsumenci do szpiku kości
- chcą zbierać bez siania, teraz i now;

oraz POZYTYWNY

- w ich życiu praca jest na drugim miejscu
- mają odwagę mówić szefom, czego chcą
- chcą czerpać z życia
- chcą się rozwijać w wybranym przez siebie kierunku.

Zdecydowanie należę do tego pokolenia; nie miałam jeszcze tylko okazji manifestować swojej odwagi przed szefami, bo niczego od nich nie chcę. Chyba tylko, żeby zostawili mnie w spokoju XD
Ale- rozmowa w kantynie.
Moi drodzy- rozmowa w kantynie... na długo pozbawiła mnie słów.
Nie zdawałam sobie sprawy, że ludzie, z którymi przepędzam większość swego czasu, są takim kosmitami z mojego punktu widzenia; są tak totalnie inni, że---że zabrakło mi porównań.
(to chyba marne wytłumaczenie dla kogoś, pragnącego m.in.pisać, więc dobra: tak totalnie inni, jak Mozambik od sznurowadła.)
"W Belgii- mówi ze zgorszeniem U., która przepracowała tam dwa lata- oni pracują od do. Wybija 15 i oni...idą do domu! Po prostu!- pokręciła głową z niedowierzaniem na taką bezczelność.- Nieważne, że prezes zwołał meeting; patrzą na zegarki- o, 15, to ja idę, i idą! Kumacie? Taki totalny olew!"
Chciałam wskazać na fakt, że wykonanie swojej pracy w czasie przewidzianym w umowie, a następnie po przepracowaniu tego czasu- wyjście do domu nie jest olewem, ale idealnym przestrzeganiem warunków rzeczonej umowy, natomiast prezes może winić jedynie swoją nieumiejętność takiego organizowania czasu pracy, żeby zrobić meeting- uwaga, zakasuję Was- w GODZINACH PRACY, ale nie zdążyłam, bo...
"A wiecie, że dziewczyny w Beligii mają dwa zestawy ubrań?- ciagnęła U.- Do pracy i do domu, a do pracy jest---ten gorszy!" Tu- pauza na spodziewane wyrazy niedowierzania i pogardy.
Spojrzałam na swoją spłowiałą dżinsową spódnicę i czarną bluzkę (czarną! ja- czarną! wiecie więc już chyba, czy noszę do pracy zestaw lepszy, czy gorszy :D )i parsknęłam śmiechem.
Masa moich znajomych (przyznaję, większość z nich to ukiszeni w dobrobycie "zagraniczniacy")robi dokładnie tak samo. Do pracy cośtam- czyste, wygodne, i nijakie- a po pracy... Ha.
"Bo dla nich dopiero po pracy zaczyna się życie. Wyobrażacie to sobie?! Do pracy byle co, prawie zero make-upu, a po pracy dopiero się żyje. Kumacie?"
Nie kumały. Parskały pogardliwie.
U nas rzeczywiście w HR-ze i księgowości jest rewia mody, wysokie lakierowane szpile, panterki, złote paski, ciuchy typu druga skóra; włosy trefione jak na wesele, gruba warstwa ciężkiego, prawie wieczorowego makijażu, kolczyki w uszach sięgające ramion, zabójcze szpony...
No i nie ma w tym nic złego; jak lubią- probardzo.
Mnie oszołomiła totalna ciasnota ich poglądów, to raz; a dwa- zgorszenie i brak zrozumienia dla najzdrowszego pod słońcem sposobu życia Belgijek; dla których człowiek pracuje, by życ, a nie odwrotnie.
Sposobu, któego Polska pewnie nie przyswoi jeszcze przez najbliższe 20 lat, bo rzekomo pokolenie Y to rocznik 80' i później. Czyli prawie polowa moich towarzyszy niedoli.
Którzy poglądem sie wykazali takim, jak widać: nie jakość, a ilość. Nie efektywność- a nabijanie sobie godzin wysiedzianych w pracy. Nie zdrowa równowaga praca-życie poza nią, a budowanie całej swojej wartości i całego swojego istnienia na pracy i tylko na niej.
Słabo, Polsko; słabo. Weź się w garść, na litosć boską XD

I już się rozpędzam, żeby zabrać ten mój "lepszy zestaw" do Wykrota, aha-już.
Moje kolorowe szarawary, długie do ziemi kiecki, czy kapelusze.
(Czy dredy XD Arrgh, trzymam włosy długie, żeby móc łatwiej te dredy zrobić, ale już zaczynam dostawać szału, bo obecnie "pyszne loki" nieco przypominają sfilcowany koc)

A to, w końcu, obrobiona fota z Nocy Muzeów we Wrocku :D
Tak było! Szóstka karych koni ciągnęła powóz, goniła mnie wataha piekielnych ogarów, wiatr świstał, ogólnie- działo się :D Wrzucam je teraz, bo jutro po południu zaczyna się mój długi weekend, jadę do Dzugo i do Czech, z których zamierzam przywieźć trochę zdjęć i dobrych opowieści :)